[RPG] Between Them.

[10]


“Heaven or Hell, your choice.”

***
Op een dag, waren alle mensen op de aarde dood. Ze vielen allemaal neer, maar ze waren niet weg. Hemel en hel bevonden zich ineens niet meer boven de wolken of diep ondergrond, maar allemaal op die ene kleine aarde. De wereld bestond nog maar uit twee soort verschillende mensen, of eigenlijk drie, engelen, demonen en mensen die er precies tussen in zaten. De mensen die er tussen in zaten waren de mensen met het moeilijke leven waarin ze moesten beslissen of ze bij satan wilde horen of bij god. Maar de mensen die er precies tussen in zaten, waren té geliefd. Iedereen wilde ze aan hun kant slepen. De demonen vochten met de engelen om dat ene wezen over te halen naar hun slechte of goede kant. Het was een chaos op de wereld. De mensen die er tussen in zaten, werden de Zivotten genoemd. Zivot betekende leven in een andere taal, en de reden dat ze eigenlijk 'leven' heette was omdat deze mensen het goede en het slecht bevatten. En in elk kwaad zat een stukje goed en in elk stukje goed, zat een stukje kwaad.
Je kon demonen makkelijk herkennen. Ze hadden een mysterieuze blik, donkere ogen, waren sexy en zochten altijd de hitte op. Op de aarde was het het een landklimaat geworden. In de zomer was het heet, de zomer was dan ook de zomer van de demonen. En de winter was voor de engelen. Niet omdat ze van kou hielden, maar omdat ze van alles hielden. Het maakte hun niet uit of het koud of warm was, ze waren altijd tevreden. Ze hadden prachtige witte vleugels die hun omhoog bracht. Meestal hadden ze die niet uitgeslagen maar als ze alleen waren of op prachtige natuurplaatsen, sprongen hun elegante vleugels er uit. Engelen waren beeldschoon. Eerder schattig dan sexy. Ze waren net zo charmant als de demonen op hun eigen manier. Ze straalde liefde uit en vrede. En dan, hadden we natuurlijk de Zivotten. Deze ware precies de combinatie tussen demonen en engelen. Sexy, beeldschoon, mysterieus, schattig. Ze waren soms vreselijke wezens maar soms ook geweldige wezens. Ze waren onvoorspelbaar en woest aantrekkelijk door hun onzekerheid. Ze waren onbetrouwbaar.
Er was maar één man op de wereld waar alle demonen én engelen een hekel aan hadden en dat was de enige man die nóóit zou kiezen tussen het goed en het kwaad. Hij was de Satan en de God voor de Zivotten. Hij was Zaid. Niemand weet hoe hij er uit ziet. Er zijn veel verhalen over wezens die hem hebben gezien en die zeggen dat hij inderdaad op de zoon van God en Satan lijkt.
Hij had geaccepteerd dat hij voor altijd tussen het goed en het kwaad zou zitten. Hij zou namelijk nooit honderd procent achter iemand staan, alleen achter zijn eigen volk, de Zivotten. Hij was hun leider, hun god en satan. Toch verliet zijn eigen volk hem voor hun geliefde die bij de engelen of demonen hoorde. De engelen en demonen dwongen de Zivotten om te kiezen. Want een engel of demon wilde niet een relatie hebben met een persoon die ze nooit zouden kunnen vertrouwen. Een engel zou nóóit van een demon kunnen houden of andersom. Dat was onmogelijk. Maar een engel of demon kon wel verliefd worden op een Zivot, maar die kon geen Zivot blijven. Een Zivot, moest kiezen, tussen het goede en het kwade.

***
Uitleg.
Je speelt een Engel, Demon of Zivot. Het spel bevindt zich in het grootste 'dorp' tussen de natuur, het heeft een grote school waar zowel de basisschool tot de universiteit zich bevindt. Het is het bekendste dorp van de wereld omdat het het enige dorp is waar zowel Engelen, Demonen en Zivotten gezamenlijk bij elkaar op school zitten. De engelen gaan niet met de demonen om, maar maken ook geen ruzie. Dat doen ze wel na schooltijd. Ook Zaid woont ergens in dit dorp. Niemand weet ook of hij daar wel daadwerkelijk woont. Je bent vrij om te spelen wat je wilt, wie je wilt, alleen mensen bestaan niet meer. Iedereen is dus al dood gegaan en hééft een mensenleven achter de rug. Ze blijven altijd dezelfde leeftijd voor eeuwig. Ze eten nog wel en drinken al is dat niet nodig. Geen engel, demon of Zivot kan dood gaan, alleen nog vernietigd worden. Een engel kan vernietigd worden door de vleugels er af te scheuren, een demon door heilig water te drinken. Een Zivot kan niet vernietigd worden tot hij heeft gekozen, dus een engel of demon is. Een Zivot zal altijd kiezen, behalve Zaid.
Je speelt dus gewoon een engel, demon of zivot in dit dorp, op die school.

Engelen: Ze hebben witte elegante vleugels die ze kunnen spreiden wanneer ze willen, zijn beeldschoon, puur en zullen nooit iemand kwaad doen. Doet de engel dat wel, dan is het al officieel geen engel meer. Ook deze wezens kicken op de Zivotten en proberen hun over te halen om naar hun kant te trekken. Ze hebben zuivere stemmen net zoals hun zelf.  
Demonen: Ze hebben lange scherpe klauwen als ze willen, scherpe tanden en een donkere blik. Ze blijven mysterieuze, sexy wezens die je nooit zou kunnen vertrouwen. Ze vinden andere pijn doen fijn, kicken op slechtheid. Houden van warmte omdat dat hun doet denken aan hel. Ze zijn achterbaks, trots, zelfverzekerd en sterk. Ze hebben ook veel neigingen om te moorden of andere criminele activiteiten.
Zivotten: Ze hebben zwarte vleugels en klauwen. Ze zijn onbetrouwbare wezens, ze hebben iets puurs in zich en iets wreeds. Ze hebben niet snel spijt, maar ze kunnen wel spijt hebben. Ze doen vaak per ongeluk andere pijn, van binnen al bedoelen ze het niet zo. Elke Zivot verschilt per karakter. Sommige lijken meer op engelen en zullen dan ook kiezen voor God en sommige lijken meer op demonen dus zullen kiezen voor Satan. Op het moment dat ze gekozen hebben, worden ze een volledige engel/demon. Dus hun zwarte vleugels worden wit/gaan weg of hun klauwen gaan weg/blijven. Deze wezens zijn woest aantrekkelijk, slim en licht onzeker over hun keuzes. Ze liegen regelmatig. En zelfs wanneer een Zivot een engel of een demon wordt, zal hij of zij altijd iets van zich zelf houden.

sorry voor de ziek lange uitleg, ik hoop dat überhaupt iemand met me wilt rpg'en xd.
***
Mee doen.

Naam +  Achternaam [F,M/Leeftijd(mensen jaren!)] Engel, Demon, Zivot | Url foto/gif.

***
Personages.
Zaid [M/21] Zivot |
Finn [M/19] Engel |
Eowyn [F/18] Zivot |
Anastasia [F/19] Engel |


***
Vragen?
Stel ze maar! Het spel lijkt misschien wel lastig, ik ben best slecht in uitleggen, maar.. het valt mee!

x. Jonquil.

[/center]
[/10]

hoe zaid er uit ziet: htt()p:(//)24.media().tumblr(.)co(m)/daa0e14137a8d4c8f17d19b2bfcd1df9/tumblr_mr09tvlfgX1rimv58o1_500(.)jpg
hoe finn er uit ziet: ht()tp:(//)31.media().tumblr(.)co(m)/df023cd7cc355ffebfca7a95413c595c/tumblr_mqywn6pHym1sndpe1o1_500(.)gif

haal de () weg, ik mag niet volgende de site:
New members are not allowed to post external links or emails for 7 days. Please contact the forum administrator for more information.

Finn Harries.
Zijn ogen staarde naar het schitterende water. Hij zat op een gras heuvel die uitkeek op een prachtig groot meer. Ze zon stond laag aan de horizon, hij zou misschien over een kwartiertje onder gaan. Als Finn niets had te doen in de avond, kwam hij naar deze plek na school. Hij had een licht blauw hemt aan en een donker blauwe drie kwartsbroek. Een bruine horloge met een goud randje wat paste bij de dunne gouden ketting om zijn nek. Zijn ogen knepen zich fijn toen hij ineens een hoofd uit het water zag verschijnen. Voorzichtig kwam een meisje uit het water gelopen. Ze was naakt. Hij had haar helemaal niet zien zwemmen en ineens kwam ze uit het water gelopen? Hij volgde haar met zijn ogen. Ze had lang karamel bruin haar wat tot over haar billen heen kwam. Ze was zeker vijftig meter van hem vandaan. Ze liep over het gras heen en stopte. Ze draaide zich om. Ze had Finn nog steeds niet gezien. Ze was ontzettend mager maar had vervolgens wel weer perfecte grote rondingen. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij haar lichaam bestudeerde. Ze was licht getint door de zon. Hoe kon ze zo'n perfect lichaam hebben? Ze liet zich vallen in het hoge gras en lag lang uit. Hij kwam iets overeind omdat hij niet meer goed kon zien. Hij viel daardoor voorover en maakte genoeg geluid om haar aandacht te trekken. Ze kwam langzaam overeind en keek naar Finn die in het midden van de gras heuvel opgerold lag. Hij kwam voorzichtig arrogant en keek haar recht aan. Hij slikte. Shit. Dacht hij. Hij had net het idee dat hij een wild prachtig mens aan het bestuderen was en nu had ze hem gezien. Hij zou haar vast afschrikken. Ze bleef hem recht aankijken. Ze keek niet verbaasd, bang, boos of iets negatiefs. Ze keek nieuwsgierig. Ze hield haar hoofd schuin terwijl ze leunde op haar ellebogen. Hij zat eindelijk weer boven op de heuvel en keek haar onzeker aan. Het meisje stond op en liep voorzichtig zijn kant op. Opnieuw slikte hij. Misschien kon hij beter gaan weg rennen. Ze liep door het lange gras heen. Ze leek echt op een verwilderd beeldschoon wezen van de natuur. Ze was te mooi. Ze kon alles zijn. Ze kon een engel zijn, een demon of een zivot. Misschien was dit een droom. Hij begon nu te twijfelen. Misschien was hij in slaap gevallen en was zij slechts in haar droom. Of misschien was hij net hard gevallen en was hij bewusteloos. Het meisje kwam steeds dichterbij tot ze nog twee meter van hem verwijderd was. Ze keek hem aan en nam plaats naast hem.
"Stond je mij te bekijken?" De meest prachtige stem die hij ooit had gehoord sprak zo juist tegen hem. Hij keek voor zich uit en schudde zijn hoofd. "Nee, om eerlijk te zijn zat ik hier en zag ik jou opeens uit het water lopen. Ik heb je nooit zien zwemmen en ja, toen je er uit kwam bekeek ik je ja," Hij keek voorzichtig naast zich en zag haar licht glimlachen. "Mag ik je vleugels zien?" Vroeg ze ineens. Hij voelde ineens alles in zich zelf branden. Hij sprong overeind. Zijn blik sloeg angstig aan. "H-hoezo?" Stotterde. Het meisje kwam ook overeind. "Geen zorgen, ik weet dat je bang bent om je vleugels te laten zien," Hoe wist ze dat? Ging er meteen door zijn hoofd heen. Zijn handen trilde en beefde. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, ik vertrouw je niet, je bent geen engel," Ze kon geen engel zijn na haar vraag. Finn draaide zich om en begon te lopen. "Wacht," Hij stond direct stil. "Wil je niet weten waarom ik je vleugels wil zien?" Ja. Hij keek achterom en keek om zich heen. Niemand was er. Het was alleen zij en hem. "Herken je mij niet?" Hij keek haar weer recht aan. Hij schudde zijn hoofd maar precies op dat moment schoot er een beeld in zijn hoofd. Hij keek naar haar ogen. Zijn maag voelde ineens heel vreemd. Haar ogen. Hij kon haar wel. "Jij... Ik ken je van de kleuter school?" Hij slikte weer. Zij was het vreemde meisje met de blauwe ogen die bewogen. Het blauw in haar ogen, bewoog alsof er een zee om haar pupil heen was gewikkeld. Ze was een week op school en toen verdween ze. Ze was vermist. "Jij was vermist, wacht, waarom wil je nou me vleugels zien?" Hij raakte licht verward. "Omdat... ik nieuwsgierig naar ze was," Hij beet op zijn onder lip. Hij bleef stil. "Ik kan me nog zo goed herinneren dat alle engelen uit de klas hun vleugels lieten zien en die van jou waren zó enorm groot. Groter dan de rest, net zo groot als die van een volwassen man en je kon er niet goed mee omgaan, je viel steeds om omdat ze zo zwaar waren.. En je werd uitgelachen door iedereen en je liet daarna niet meer je vleugels zien," Hij had zijn ogen op de grond geslagen. "Ik vond je vleugels de meest prachtige vleugels die ik toen ooit had gezien. Ze waren veel eleganter dan de rest, veel witter en ze leken zo veel zachter, ik.. vroeg me af of ze nog groter waren geworden," Finn durfde haast nooit zijn vleugels te laten zien door de enorme grootte van zijn vleugels. Ze waren enorm. En nu al helemaal. Hij hield zijn handen achter zijn rug. "Ik weet het niet.. Maar bedankt.." Hij wilde ze niet laten zien. Hij keek haar aan. "Jij bent toch een Zivot?" Vroeg hij. Ze knikte langzaam. Hij wist niet wat haar duistere kant was, misschien wilde hij die ook niet leren kennen. Hij likte zijn lippen af en keek haar aan. "Vindt je het ongemakkelijk dat ik zo voor je sta?" Hij schudde zijn hoofd. Eigenlijk niet. "Nee, nee, helemaal niet. Je bent beeldschoon, je hebt een prachtig lichaam-" "Laat me je vleugels zien." Beval ze. Hij keek iets verbaasd. Finn stond stil. Ze pakte de onderkant van zijn hemt en trok hem uit. "Ik wil ze zien, Finn." Hoe wist ze zijn naam? Hij had haar naam nooit gehoord. Hij nam een hap adem en keek haar recht aan. "O-oké." Zijn vleugels kwamen langzaam uit zijn schouderbladen te voorschijn. Hij keek best moeilijk aangezien dat het ook was met zulke grote vleugels. Ze keek haast gefascineerd naar zijn gezicht. Zijn vleugels sprongen er uit. Ze waren echt enorm. Ze liep meteen langs hem en liet haar handen over zijn vleugels heen gaan. "Finn, je hebt de meest prachtige vleugels die ik ooit heb gezien," Hij deed een stap van haar vandaan en keek haar nog steeds wantrouwend aan. "Wat is je naam?" Vroeg hij. Ze keek hem aan en liep opnieuw op hem af. Ze stond dicht bij hem en liet haar vingers over zijn borst heen gaan. "Eowyn," Ze deed nu zelf een stap achteruit. "Je vleugels zijn ontzettend aantrekkelijk, hou ze maar veilig. Demonen zullen maar al te graag die vleugels er af willen halen,"

Gister was ze ineens weer verdwenen, hij deed even zijn hemt weer om en weg was ze. Hij kon haar nergens meer vinden. Hij vertrouwde haar voor geen cent en dat moest hij ook niet gaan doen. Hij zat in het klaslokaal van zijn school en zijn klasgenoten liepen naar binnen. Zijn hart stond stil toen hij Eowyn binnen zag lopen, dit keer wel met kleding aan. Haar gezicht lichtte op toen ze hem zag. Ze ging naast hem zitten en keek hem blij aan. "We zitten bij elkaar in de klas, wat leuk.." Hij keek haar recht aan. "Toevallig." Zei hij sarcastisch. Hij zag haar blik meteen veranderen. Naar haast droevig. Ze stond op. "Naja, ik eh ga denk ik maar vooraan zitten, kan ik beter opletten," Hij greep haar meteen vast. "Zo bedoelde ik het niet, blijf maar bij mij," Ze keek hem recht aan. Hij las onzekerheid in haar bewegende ogen. Ze zuchtte en ging toch naast hem zitten. "Ik stalk je heus niet, Finn.." Hij keek haar aan en zuchtte diep, "Nee, maar al zou je het doen, het is niet erg.. Alleen.." Hij vertrouwde haar niet.

Naam + Achternaam [F,M/Leeftijd(mensen jaren!)] Engel, Demon, Zivot | Url foto/gif.
Marley Rose Falcon [F/17] Demon | http: // img542.imageshack.us/img542/3434/pris . jpg

Ik ben trouwens Owl van Hn. :')

UILTJE

ik wil ook een bijnaam. )))):

Admin schreef:ik wil ook een bijnaam. )))):

addie.

Damn, Zaid is knap.  

oke, mn eigen naam klinkt beter dan addie. besluit ik even.

damn, het is leuk als mensen een bijnaam voor je hebben oke.

zaid is freaking bad ass! >;')
ik post die morgen!

Eowyn Ren Pelos.
“Alleen wat?” Ze keek hem dwingend aan, waarna hij een schuchtere blik optrok. “Nee er is echt niks.” Bromde Finn. Ze rolde even met haar ogen en ging uiteindelijk toch maar voorin de klas zitten. Naast haar streek een jongen neer met donkere ogen die haar even vasthielden in een greep voordat hun aandacht werd gevraagd door de leraar Engels die voor hen stond. Hij had zwart haar, maar het grijzende haar op zijn slaap verraadde dat de man al wat ouder was. Ze vond het wel sexy staan, het was een vrij aantrekkelijke man, dat kon ze niet ontkennen. Haar blik gleed over het lijf van de leraar en ze dacht even na. Iets daarna werd ze ruw uit haar gedachtes gehaald toen de jongen naast haar besloot zijn tafel keihard tegen de hare te rammen. “Brandon, even rustig aan.” Hoorde ze vervolgens. Ze kwam overeind en liep weer naar de achterkant van het lokaal. Finn zat nog altijd alleen. “Het is niet te harden daar, jij bent tenminste rustig.” Mompelde ze en legde haar boeken op het tafeltje. Ze bond haar extreem lange haar in een losse knot waarna ze onderuit in de stoel zakte. “Ehm, bedankt?” zei Finn twijfelend. Ze keek met een ruk op, haar ogen spoten nog net geen vuur. Het was en soort transformatie die ze binnen enkele seconde onderging. Van een lief onschuldig meisje ging ze naar een arrogante bitch die zin had om iedereen een ram voor z’n hoofd te geven als diegene wat deed of zei dat haar absoluut niet aanstond. Gelukkig begaf ze zich snel weer naar ‘the good side’ en was ze weer het lieve engeltje. Ze tikte met haar pen op de tafel totdat het meisje voor haar zich begon te irriteren en zich omdraaide om te vragen of ze er even mee wilde ‘kappen.’ Even had ze zin om te gaan schreeuwen, maar ze liet een poppenkast achterwege en knikte enkel liefjes naar haar wanneer ze de balpen weer rustig op haar wiebelige tafeltje legde. Ze keek even opzij naar Finn die geïnteresseerd naar het bord zat te kijken. Natuurlijk, het lieve schattige jongetje dat niks kwaad deed. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen, hij was een engel. Zijn stem klonk als muziek in haar oren en zijn vleugels waren zo zacht dat het bijna verslavend werd om eraan te zitten. Ze glimlachte naar hem toen hij een blik op haar wierp tussen de uitleg door en ze was blij toen ze de schrille bel hoorde. Het was een teken voor alle leerlingen om eindelijk in beweging te komen en de engels boeken te dumpen in hun schooltassen. Ook zij kwam overeind en stopte haar boeken in haar tas. De kaften waren eraf gescheurd en hingen nu als losse vodden om de boeken heen. Het stoorde haar niet zo. “Ik zie je straks weer.” Zei ze glimlachend. Ze ging namelijk naar Marley, haar duivelse vriendinnetje. Daar zou Finn nóoit bij in de buurt komen. Dus ze had tenminste iemand als ze niet bij de bloedmooie jongen met geweldige vleugels wilde zijn. “He Mar.” “Eooo-” Marley rekte altijd de o enorm lang uit, want ze wist dat Eowyn er een schijthekel aan had. “-wyn. Ik had net geschiedenis. Het is echt een wonder dat ik niet in slaap ben gevallen. Ik had die vent wel kunnen vermoorden.” “Mar, je lult weer teveel, sst.” Bracht ze haar vriendin tot stilte. Het lukte. Voor eventjes hield het blondharige meisje haar mond. Ze glimlachte tevreden. Niemand kreeg Marley stil, behalve zij. Ze kreeg bijna de neiging om haar te vertellen over gisteren, alleen ze deed het niet. Marley zou Finn toch alleen maar afvallen en ze wilde niet uit haar droom gehaald worden door haar negatieve vriendin die alleen maar zin had om zijn dierbare vleugeltjes van zijn lijf te trekken. Ze kreeg er de rillingen van als ze dacht aan de indrukwekkende vleugels van Finn. “Aw, ik moet gaan. Ms. Ridge wilde me nog spreken voor de les. Doei!” Ze rende door de gangen naar het lokaal van Economie waar een klein, dik dametje al op haar zat te wachten. Alleen had ze Finn niet verwacht die recht voor haar neus stond. “Dezelfde afspraak?” vroeg hij schuw. Ze gaf hem haar liefste lach. Ze beet heus niet hoor. “Natuurlijk. Waarom zou ik anders een kwartier van mijn pauze verspillen aan Ms. Ridge?” Hij lachte nerveus en knikte toen. “Je hebt gelijk.” Ze zakte op een stoel voor het bureau van Ms. Ridge en keek haar vragend aan. Zonder op te kijken hoorde ze de stoel naast zich verschuiven en even later voelde ze hoe Finn plaats nam. “Waarom ik jullie hier heb laten gekomen is omdat we nog twee leerling mentoren zoeken voor de eerste klas.” Haar ogen werden groot en ze keek opzij naar Finn, die precies hetzelfde deed. Ze kende hem nauwelijks, en toch zat ze nu al voor het hele jaar vast aan de jongen met de zijdezachte vleugels. “Doen jullie het?” klonk het nu toch wat dwingend en ongeduldig. Ze knikte even en kwam toen overeind. “Ja, uh ja.” Stamelde Finn waarna hij ook overeind kwam. Formeel schudde ze de hand van hun Economie lerares waarna ze de klas weer verlieten.
Ze doorliep de hele dag vrij goed en had nog maar één les met Mister. Harries hemzelf gehad. Al lachend verliet ze het schoolgebouw om naar haar bordeauxrode fiets te lopen. Ze wierp haar tas in het mandje dat aan de voorkant zat warna ze de sleutel in het slot stak en het omdraaide. “Eowyn?” Ze keek op en glimlachte naar Finn. “Ja, Mister. Harries?” Hij keek haar verbaasd aan. “Houd daar mee op.” Bromde hij. “Ik wilde vragen of je nog even meeging?” Ze zuchtte zachtjes en kwam overeind. “Wat wil je?” “Aula.” Zei hij enkel en liep alvast naar binnen. Ze haalde haar sleutel weer uit haar fiets en haar tas uit het mandje waarna ze hem haastig volgde. Toen ze eenmaal aan een tafel zaten keek ze hem afwachtend aan. “Nou, ehm..”

Lala ik wil ook spelen.. Iemand eentje over voor mijn demoontje Marley?

Zaid.
Hij ging met zijn hand over de muur heen die gemaakt was van vleugels van dode engelen. Dit was de enige echte plaats waar hij engelen vermoordde. Het waren niet zomaar engelen, het waren zivotten die hem hadden bedrogen en een engel waren geworden. Op een of andere manier was er nooit een zivot die een demon was geworden en hem had bedrogen. Deze kamer vol met engelen vleugels bevond zich in de ondergrondse gangen van de school. Niemand wist dat ze bestonden op Zaid na. Het was de plaats waar hij leefde. Hij had deze school op gesticht. Hij had de gangen zelf gegraven met zijn blote klauwen. Zijn hele familie lag begraven in deze gangen. Zijn leven was begraven in deze gangen. Hij was begraven hier en kwam tot leven tot een Zivot, tot Zaid.
Hij had nooit liefde gekend, alleen vlinders in zijn buik. Maar zodra hij vlinders in zijn buik kreeg, vermoordde hij het persoon die hem het gaf. Hij moest sterk blijven. Hij kon geen zwak hebben voor vrouwen. Hij moest over zich zelf de baas blijven. De waarheid was, hij had nooit gesproken met het persoon waarvan hij vlinders kreeg. Hij vermoordde ze voordat ze zijn hart hadden. Het enige geluid wat hij uit hun mond wilde horen was een gil wanneer hij de vleugels van hun schouderbladeren trok. Tot nu toe was hij alleen nog maar gevallen voor engelen. En daarvoor had hij zijn redenen. Engelen waren puur. Ze gaven hem een goed gevoel. Ze gaven hem evenwicht. Ze waren de wezens die hem niet naar hel liet lopen. Daarbij, hij was een vrij goed persoon. Hij hield van kinderen. Hij hield van lachende mensen, van glimlachende mensen. Hij hield van vriendschap, van liefde.. Ook al had hij geen van deze twee mogen proeven. Hij had graag een vriend gewild, een goede vriend die voor je klaar stond en je aan het lachen maakte en waar je stomme dingen mee deed. Het probleem was, als hij een goede vriend als engel had, zou hij nooit stomme dingen en grapjes kunnen uithalen. Als hij een demon als vriend had, dan zou hij nooit goede dingen doen.

Hij liep door de gangen van de school heen. Hij had alles en iedereen in zijn macht, dat kwam door de zakhorloge die hij in zijn broekzak had zitten. Hypnotiseren viel niet onder magie, het viel onder macht, geloof en kunst.
Hij had de perfecte donkere maar zuivere stem waar elk persoon naar wilde luisteren. Alle leraren die hier werkte noemde hem Mister. Livosé en ze vroegen of praatte nooit over hem. Ze wisten niets van hem.
Hij gaf geen les, maar soms als hij zin had, ging hij voor de klas staan en hypnotiseerde hij de hele klas. Dan hoorde hij van de Zivotten hun voorkeur. Van de demonen hun gruwelijke dromen en van de engelen hun liefdes verhalen. Het verschilde om eerlijk te zijn. Hij vroeg namelijk regelmatig aan engelen of ze ooit over iets slechts hadden gedroomd, en dat hadden ze allemaal niet.
Engelen waren puur. Toch zocht hij naar de engel die niet puur was. De waarheid was, Zaid zocht niet naar een engel die niet puur was. Hij zocht naar iets veel bijzonderder..
Hij liep het hoekje om tot hij de aula in liep. Hij zag twee jongeren zitten. Een jongen en een meisje. De jongen was duidelijk een engel en het meisje.. een Zivot. Hij keek kort naar de twee. Hij keek haar nogal onzeker aan en het meisje duidelijk zelfverzekerd.
"Waarom wil je in de aula zitten? Waarover wil je praten?" Vroeg ze licht geïrriteerd. De jongen pakte zijn handen vast en begon ineens: "Ja, we moeten onze leerlingen bespreken,-" "Serieus Finn? Wil je daarover... ben je serieus. Kunnen we niet gewoon bij jou thuis afspreken hiervoor?" Haar stem klonk nog bozer. De jongen genaamd Finn knikte vlug, "Ja, ja je hebt gelijk.. ik wilde eigenlijk wat anders zeggen.." Het meisje haar wenkbrauw trok op. "Wat dan..?" Haar stem werd nieuwsgierig en ze kwam iets dichterbij. "W-wil je me vleugels aanraken.. Ik bedoel, is het iets wat je graag wilt?" Hij stamelde een beetje. Zaid stond vlak achter een paal met een telefoon tegen zijn oor alsof hij aan het telefoneren was, maar hij luisterde maar al te aandachtig dit gesprek af. Zaid keek om de paal en zag het meisje glimlachen. "Ja, maar al te graag.. Maar.. hoezo vraag je dat?" Finn was een tijd stil. "Ik wil jou vleugels ook zien en.. ik weet.. dat je ze.. wilt aanraken.." Zaid fronste. Hij... was een engel deze jongen. Deze jongen had iets met zijn vleugels. Iets waardoor het meisje zijn vleugels wilde zien en aanraken. Hij.. "Dus je wilt een deal maken?" Zaid hield zijn adem in. Dit meisje was een Zivot. De jongen was een engel. Een engel kon geen deal maken met een zivot omdat een zivot een duivel zou kunnen worden, dat was een regel. Engelen mochten dealen maken met een Zivot omdat ze hun niet konden vertrouwen. Was deze jongen zo dom? Of was deze jongen geen engel? Zaid kwam van de paal tevoorschijn. "Ja, ik wil een deal maken,"  Zei de jongen en keek haar recht aan. "Vanavond... op dezelfde plek als gisteren, het meertje. Zeven uur, mijn huis is saai.." Het meisje glimlachte vreemd en knikte. "Finn... Je weet toch dat ik een Zivot ben.. Dat ik een D-" "Ik wéét dat je dat gaat worden," Fluisterde hij. Dat liet Zaid stoppen. Finn, de jonge engel wist dat hij een deal ging maken met een Demon. Hij wist dat deze zivot een demon zou worden. Hoe.. Finn keek naast zich en keek Zaid recht aan. Zaid keek hem recht aan. Zijn hoofd ging iets omlaag. Het was duidelijk. Het meisje kon het ook zien. Zaid had alles gehoord en dat wisten ze omdat Zaid hun die blik gaf. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en maakte een 'ssht' geluid naar Finn en het meisje. Finn draaide zich om en liep de aula uit. Het meisje stond er nog en staarde hem aan. Zaid liep langzaam naar het meisje toe en stond stil voor haar. Haar ogen waren groot. Ze bekeek zijn gezicht, ze nam zijn hele gezicht in zich op. Hij haalde met zijn hand een lok haar uit haar gezicht en schoof het achter haar oor. "Je weet dat deze jongen bijzonder is, bijzonder is niet goed in een wereld zoals deze. Pas op, mijn prachtige Zivot, duivel." Hij drukte een kus op haar lippen en verdween.

Hij stond in een mannen modezaak winkel een pak uit te kiezen. Hij ging alle pakken af en probeerde elke keer met moeite zijn stropdas te strikken. Hij had nooit een stropdas aan, belachelijke dingen. Hij zag in de spiegel een van de kassa meisjes staan die naar hem keek. "Meneer, kan ik u soms helpen met uw stropdas?" Vroeg ze beleefd. Hij keek haar recht aan in de spiegel. Hij zag aan haar gezicht dat ze had getwijfeld over deze vraag. "Wil je dat wel? Je kijkt er zo onzeker bij," Hij nam haar in zich op. Het meisje had blauw/groene ogen die haar pupil nog mooier liet uitkomen dan andere. Haar pupillen waren klein door het felle licht die scheen in de winkel. "Sorry, het is mijn eerste werkdag hier.." Ze liep op hem af en ging zo voor hem staan. Ze pakte haar stropdas vast en begon hem te strikken. Ze droeg hoge maar nette hakken. Ze had vrij nette kleding aan, maar dat moest vast in deze zaak. Ze droeg een naam plaatje op haar borst. Ze was druk bezig met zijn stropdas terwijl hij naar haar gezicht keek. Ze had een licht laagje poeder op haar gezicht en een schattig maar ook vrij sexy roze blos op haar wangen. Ze was een engel. En wat voor een? Een van het zuiverste soort. Er bestond ook kennelijk iets zoals een onzuivere engel, Finn was er een.
"Anastasia, zou je mij vanavond willen vergezellen om half 8 bij de witte ster?" Dat was een engelen restaurant. Ze keek hem aan en glimlachte. Hij wist haar naam door haar naam kaartje die op haar borst zat. "Hmm, waarom zou ik uitgaan met iemand die mij niets maar problemen gaat geven?" Vroeg ze. Haar stem klonk lief en ze had een speelse glimlach rondom haar rood gevulde lippen. "Omdat problemen aantrekkelijk zijn," Antwoordde Zaid. Zijn mondhoek ging omhoog en zijn spierwitte tanden verschijnen wat uiteindelijk een charmante glimlach vormde (http : http://media.tumblr . com/3ee6283158be2e1bcae8c4def0d49f73/tumblr_inline_mqjrqsZUI41qz4rgp . gif). "Niet voor een engel, dat moet je toch weten," Grinnikte ze zacht terwijl ze haar hoofd van nee schudde. "Het spijt me dat ik er uit zie als problemen, sorry ik had het je niet moeten vragen.." Zei hij zacht. Anastasia lachte zacht en fluisterde: "Ik neem het terug, ik zei dat problemen niet aantrekkelijk waren voor engelen, maar ik moet toegeven, jij bent woest aantrekkelijk, dus ik denk dat ik de problemen wel wil zien voordat ik ze beoordeel als slecht," Zaid glimlachte opnieuw. "Je zegt dus dat problemen niet altijd slecht zijn?" Anastasia knipoogde en liep weg. "Nee, ik zeg dat deze aantrekkelijk is," Een kleine vonkel was te zien in zijn ogen. Ze speelde goed op hem in. "Wat is je naam? Ik wil namelijk niet iemand daten waarvan ik de naam niet ken.." Hij liep naar haar toe en legde los geld op de kassa voor zijn pak. "Noem me Julian, ik zie je vanavond, Anastasia."

Okay, nvm.. Ik stop hier. (: x

Eowyn Ren Pelos.
Ze was in gedachtes terug naar huis gelopen. Finn had haar verbaasd door daadwerkelijk met haar een deal te sluiten, terwijl iedereen dondersgoed in de gaten had dat zij zich afwendde naar de donkere kant. Ze zuchtte diep en opende de deur van het kleine, schattige, houten huisje dat op vijf minuten lopen van school lag. “Ben thuis!” riep ze door het huis en uit de woonkamer klonk wat gemompel van haar ouders die helemaal op gingen in hun krant en tv. Ze liep de trap op met twee treden tegelijk en kleedde zich om in haar kamer. Het duurde niet erg lang voordat ze weer beneden was en snel wat eten naar binnen propte. Je komt toch nog wel he? was het berichtje dat ze op haar mobiel las. Natuurlijk was het Finn, wie zou haar anders een berichtje sturen? Natuurlijk kom ik, wees niet bang. stuurde ze razendsnel terug en fatsoeneerde haar lange haar. Ze kustte haar ouders gedag en verliet hun victoriaans ogende huis aan een van de drukste straten van het kleine dorpje. Met grote passen liep ze naar het meertje waar ze hadden afgesproken. Ze was veel te vroeg, maar dat gaf haar de gelegenheid om na te denken wat de engel van haar wilde. Haar blik gleed over het licht bewegende water dat zich even later aan de voet van de berg bevond waar zijzelf op stond. Ze zuchtte zacht en begon aan de afdaling. Tot haar verbazing zag ze hem al staan. “Wat doe jij hier? We hadden pas over een uur afgesproken.” Mompelde ze toen ze achter hem stond. Hij schrok zich kapot en maakte een klein sprongetje. Ze kon het niet laten om even te lachen. “Sorry, ik dacht dat je me al gehoord had.” Hij schudde zijn hoofd en draaide zich weer om naar het water. Ze kwam naast hem staan. “Wat wil je van me?” fluisterde ze en zette een stap naar hem toe. Hij richtte zijn gezicht op en keek haar wat vaag aan. Ze werd een beetje bang van hem, al wist ze wel dat hij niks verkeerds deed. Dan werd hij een Demon immers. “Ik wil je vleugels zien, dan mag je de mijne weer aanraken.” Het was gemeen, hij wist dat ze verslaafd was geworden aan de aanraking van zijn vleugels. Haar handen begonnen al te jeuken als ze eraan dacht. Ze zuchtte zacht en keek hem aan. “Je bent gek, waarom wil je dat?” “Ze zijn bijzonder.” Ze schudde kort met haar hoofd. Hij was echt gek. Ze had maar simpele, verfijnde zivottenvleugels. Dat was niks vergeleken met de zijne. Toch hield Finn die vastberaden blik vast en ze voelde zich lichtelijk gedwongen. “Jij eerst, ik beloof dat je ze gaat zien.” Hij mompelde wat vaags maar trok toch zijn shirt uit. Ze was weer net zo verbaasd en verwonderd over zijn bovenlijf. Het was strak, maar niet bijzonder gespierd. Ze waardeerde het enorm, maar wilde zich niet laten afleiden. Dat gebeurde toch toen hij zich omdraaide en even later zijn vleugels verschenen. Haar mond viel open en ze streek over de machtige, zijdezachte vleugels die zijn rug bedekten. Na enkele minuten was de jongen het zat en hij draaide zich om. “Nu jij.” Zijn stem klonk hees, of verbeeldde ze zich dat maar? Ze trok haar shirt uit en draaide haar rug naar hem toe. Langzaam klikte ze haar bh los en niet veel later kwamen de hare tevoorschijn. Ze voelde zich opgelaten en onzeker toen ze zijn vingertoppen over haar vleugels voelde gaan. Haar blik gleed over het bewegende water, zoekende naar iets dat haar zou afleiden van de vreemde situatie waar ze zich nu weer in bevond. Ook zij was het snel weer zat en ze maakte haar bh weer vast en trok haar shirt weer aan. Hij had alles al gezien, maar nu zat hij in een andere gemoedsstand naar haar idee en het zat haar niet helemaal lekker. Ze schrok iets toen ze zijn verwijdde pupillen zag, en zijn ogen werden donkerder. Haar ogen werden ook groot, maar dan van lichte angst en nieuwsgierigheid. Wat wilde hij nu van haar? Hij zette een stap in haar richting, waarop zij er weer een naar achter zette en tegen de afgrond van de heuvel kwam te staan met haar rug.